Η διαχρονικότητα της κρίσης 2017

Βασική αφορμή για την ιδέα της έκθεσής μου στάθηκε η προσπάθειά μου να σχεδιάσω ανθρώπους εκ του φυσικού. Παρατηρώντας τα συναισθήματα των ανθρώπων, που επιδρούν στην κίνηση, τη στάση του σώματος και την έκφραση του προσώπου, διαπίστωσα πόσο δυσάρεστες είναι οι συνέπειες της κρίσης στον ψυχισμό και τις αντιδράσεις τους.

Εκείνο που με προβλημάτιζε ακόμη περισσότερο όμως ήταν που αντιλήφθηκα ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος καθώς κι οι αντιδράσεις του σε αυτές ομοιάζουν διαχρονικά. Αναρωτήθηκα ποιες μπορεί να είναι οι αιτίες που τα προβλήματα κι οι ανθρώπινες αντιδράσεις παρουσιάζουν μια επαναληπτικότητα; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να εκμαιεύσει την ομορφιά από τη ζωή, ακόμη κι όταν κατακλύζεται από προβλήματα βασικά και σοβαρά όπως της επιβίωσης; Τελικά ο πόνος έχει κατασταλτική επιρροή στις ανθρώπινες δυνάμεις ή μπορεί να αποτελέσει και το κέντρισμα για την αφύπνιση της συνείδησης;

Έτσι συνέθεσα 32 πολύ-μορφικά έργα, όπου ο άνθρωπος, τα προβλήματα, τα συναισθήματα κι η αντιμετώπισή τους αποτελούν κεντρικά στοιχεία. Μέσα από αυτά στόχος μου ήταν να κεντρίσω τον θεατή να ανακαλύψει την ομορφιά της ζωής που κρύβεται πίσω από τα προβλήματα ή/και πώς αυτά συμβάλλουν στην πιο συνειδητοποιημένη αναζήτησή της.

Οι επισκέπτες της έκθεσης, εκλεκτοί φίλοι και καλεσμένοι κι άλλοτε απλά περίεργοι περαστικοί που τους κέντριζε το θέμα της «Διαχρονικότητας της κρίσης», στάθηκαν με βαθύ στοχασμό κι ενδιαφέρον απέναντι στα έργα μου, αναζητώντας τα βαθύτερα στοιχεία ύπαρξης που υποπτεύονταν ότι μπορούσαν να εκμαιεύσουν. Αυτή θεωρώ ότι απετέλεσε και την επιτυχία της έκθεσής μου.

Οι θεατές δεν στάθηκαν απλοί παρατηρητές ή θαυμαστές της αισθητικής αξίας των έργων μου, αλλά περιδιάβηκαν με βαθύ στοχασμό όλα τα στοιχεία των έργων μου: μορφές, κίνηση, συναίσθημα, στάσεις και συμπεριφορές που διέφεραν από έργο σε έργο. Απετέλεσαν κοινωνούς μιας διετούς προσπάθειας που έκανα να αγγίξω την βαθειά ψυχοσύνθεση των κοινωνικών προβλημάτων σε εποχή κρίσης αξιών και πολιτισμού. Γι’ αυτό ο χώρος έκθεσης των έργων μου μετατράπηκε εξ’ αρχής σε πνευματικό μετερίζι ανταλλαγής απόψεων για τη βαθειά φιλοσοφία της ζωής, τις αγωνίες κι αναζητήσεις του ανθρώπου για το καλύτερο, κι αυτό ήταν για μένα καλλιτεχνική απολαυή, αλλά κυρίως πνευματικό απόσταγμα.