(απόσπασμα του ποιήματος,
αναφέρεται σε όλα τα έργα)
Αδυσώπητα,
ατέρμονα
διαβαίνουν οι στιγμές
πλάι στο κατώφλι του χρόνου,
λησμονώντας τις αναμνήσεις,
κραδαίνοντας το παρόν,
τροφοδοτώντας το όνειρο.
Στροβιλίζονται τα όνειρα, πλάι στις ελπίδες.
Διαβαίνουν οι στιγμές, αχνές πυγολαμπίδες.
Βιβλίο: σελ.85
«Στο δικό μου κορμί μεγαλώνει η νοσταλγία. Το δικό μου μοιρολόι σέρνεται τώρα ξέπνοο με μελωδία αχνή.»
Βιβλίο: σελ.29
«Στις αποβάθρες. Εκεί γλεντάει το στοιχειό. Οι αναχωρήσεις το τρέφουν, οι αποχαιρετισμοί του προκαλούν τη ζάλη του κρασιού, καθώς τα μαντίλια δίνουν ρυθμό στο πήγαινε-έλα του. Σε εκείνο το λιμάνι, δεν πάει πολύς καιρός, μέσα στις φλόγες και τους καπνούς και τη μυρωδιά της βενζίνης, έφτασε σε χορό εκστατικό.»
Ο φοίνικας αποτυπώθηκε πάνω στη σημαία του Ιερού Λόχου, της πρώτης οργανωμένης στρατιωτικής Μονάδας της Ελληνικής Επανάστασης, πάνω σε νομίσματα & σφραγίδες κατά την δημιουργία του Ελληνικού κράτους, & υπήρξε επίσημο έμβλημά του.
Ο φοίνικας εμφανίζεται από την αρχαία ελληνική ιστορία, ως ένα πουλί που αναγεννάται μέσα από τις στάχτες του. Επόμενο ήταν λοιπόν να αποτελέσει σύμβολο
για την Επανάσταση & το Ελληνικό κράτος, που διάβηκαν μέσα από ποικίλες δοκιμασίες για να λάμψουν στο φως.
Μια παιδούλα τείνει τα χέρια της προς τον ουρανό, σα να θέλει να πιάσει μια μπάλα για να παίξει. Μα στην ουσία θέλει να αγκαλιάσει το στέμμα του ήλιου.
Η ψυχική αγνότητα που τα παιδιά διαθέτουν σε μεγάλο βαθμό, τους επιτρέπει να μπορούν να αγγίξουν την έννοια-αξία της Ελευθερίας.
Σε αυτά ομοιάζουν κι οι ήρωες, που θυσιάζουν από την ψυχή ή & τη ζωή τους, επιδιώκοντας έναν κοινό σκοπό, να αγγίξουν & να λουστούν στο φως της.
Η δράση του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στη δράση της Φιλικής Εταιρείας.
Όποιος συμμετείχε σε αυτήν επικύρωνε την συμφωνία του με την δράση της, με έναν όρκο. Ορκιζόταν με την τοποθέτηση του χεριού επάνω σε κάτι ιερό: Εικόνα ή Ευαγγέλιο.
Το αμυδρό φως προσδιορίζει την μυστικότητα που διέκρινε την Εταιρεία, ενώ παράλληλα ισχυρότατη ήταν η πίστη όσων προσέρχονταν σε αυτήν.
Το κόκκινο χρώμα, που κυριαρχεί γενικά κι ειδικά στην επιφάνεια που πραγματοποιείται ο όρκος, προσδιορίζει το χρώμα της θυσίας, το αίμα των ηρώων.
Μέσα από εμπόδια κι από φωτιές πέρασε η Ελλάδα στην διάρκεια του Αγώνα.
Σαν γυναίκα πληγιασμένη, πεινασμένη & ξεγυμνωμένη, κατάφερε τελικά-σύροντας δυναμική κραυγή-να σπάσει τα δεσμά που την έδεναν 400χρόνια στο Οθωμανικό κράτος & να στρέψει το βλέμμα της προς το φως.
Ο Σταυρός αποτελεί το σύμβολο του αγώνα υπέρ βωμών, κι η Σημαία το σύμβολο του αγώνα υπέρ εστιών, τα οποία πάντα οι Έλληνες είχαν σαν ορόσημο στους εθνικοαπελευθερωτικούς του αγώνες.
Ο Σταυρός κι η Σημαία, με οδηγό το φως, ωθούν προς την Ελευθερία.
Η γήινη υπόσταση του ανθρώπου, ξεπλένει τυχόν παραλήψεις ή σφάλματα στην κρήνη που τροφοδοτεί με το νερό της ζωής. Στόχος να διαβεί την πύλη της πνευμάτωσης. Εκεί όπου ξεκινά η είσοδος μιας Μονής ή κυβερνά το άσβεστο φως της εξέλιξης. Εκεί στέκει το φίδι ως σύμβολό της, καθώς κουλουριασμένο φέρει το σχήμα της σπείρας της εξέλιξης, ίσως όμως και της ενοχοποίησης. Ο άνθρωπος διαβαίνοντας την πύλη, συναντά το νέο του Εαυτό. Αυτός ενσαρκώνεται σε μια αέρινη, ερμαφρόδιτη στην ουσία-καθώς η πνευματική φύση αποποιείται την ύπαρξη φύλου- υπόσταση. Φέρει παρουσία κι ελαφρύ ένδυμα, μόνο με σκοπό να αγγίξει την ψυχή εκείνου που διαβαίνει το δύσκολο μονοπάτι επίτευξης της α-πάθειας και της εσωτερικής αρμονίας.
Η προσπάθεια του ανθρώπου, κατά την δαιδαλώδη εξελικτική του πορεία, να ανακαλύψει το κλειδί, το οποίο θα τον οδηγήσει στην πνευματική διάσταση και την ανέλιξη.
Αυτό είναι ο δρόμος που περνά μέσα από την θυσία που συνεπάγεται η Αγάπη, η οποία είναι ταυτόσημη με την Σταύρωση.
