Με κάθε μολυβιά,
κάθε χαρακιά
και πινελιά του ελεύθερου,
ένα αντίο μιας σύμβασης,
ένα ξεφεύγω
από κάθε αύριο της διαφθοράς.
Θεραπευτική ιδιότητα παραδομένη
στον πανίσχυρο απόηχο
μιας πινελιάς,
απαύγασμα είναι,
ζωή παιδευμένη
μέσα απ’ τα γκρίζα
αγάπης θεριά.
Θωρώ τις ποταπότητες
των ερειπίων ποταμών,
συγκαταβατικής σκέψης.
Ρέει χείμαρρος και συρφετός
στης ψυχής τα κενά
σκούρα πέπλα,
της μνήμης ο μαρασμός,
του οικείου πόνου
πόθος, στεναγμός.
(Πουλιάση Αικατερίνη)