Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Μαζί με κάθε ηλιοβασίλεμα
η καθήλωση,
όχι παρελθόντος
αλλά κριτικής.
Φταίει η μελαγχολία
που αναδίδει
η απώλεια και
η τελευταία φλόγα της ημέρας
που αργοσβήνει;
Φταίει η νότα της δημιουργίας,
που ξεχύνει μαγευτικές αποχρώσεις
επάνω στον καμβά
της αντίληψης του κόσμου;
Εκεί
όπου σταματάει ο νους,
εκεί και
αφίχθη το θαύμα.
Εκεί
αφυπνίζεται κι η συνείδηση
που γοργοπόδαρα στέκει,
συσχετίζοντας το θαύμα
με τις άπειρες χρονικές ευκαιρίες,
αυτές που δόθηκαν
και δίνονται απλόχερα
στην ζωή καθενός.
Τότε
γεμίζει με θλίψη
το βλέμμα,
όταν αναγνωρίζεται βεβαρημένο
το ιστορικό μας.
Μα και έτσι μόνο
μεσ’ από τις τόσες ευκαιρίες,
τίθενται κάποια όρια,
εξισορροπείται η ανάληψη
από τις τράπεζες της ζωής
με την απόδοση,
ένδειξη ευγνωμοσύνης
και αξιοποίησης,
εξυψώνοντας έτσι τελεολογικά
την ύπαρξη αυτού του κόσμου.
Αύρα ηλιοβασιλέματος
Επαίτης
Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Έβγαινα σαν επαίτης,
και ζητιάνευα
για την παραμελημένη μου ψυχή.
Έλαιο και ψωμί
η βασική,
η απαραίτητη τροφή.
Συν τω οίνω
συγκαλούν το συμπόσιο.
Και ξάφνου
μένω έξω
του κοιτώνος της απαρτίας.
Αναμετρώ
το πρότερο ανάστημα
που μου εξέπεσε.
Αναλογίζομαι
την πικρή αμαρτία
που με λιποψύχησε.
Επαίτης
της αληθινής ζωής
μένω πια
κι ερευνητής,
σ’ ένα δωμάτιο,
της μυστικής εξόδου,
καρπευτής
της καταλληλότερης εισόδου.
Πέρασμα
στενό,
μυσταγωγικό
από τους αγωγούς της αρτιότητας.
Ουσίες
Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Τον κοιτούσα.
Γελούσα αμήχανα.
Δεν πίστευα στα μάτια μου
στη θέα
ενός στιλέτου,
ενός φονικού εργαλείου
που γυάλιζε
κάτω απ’ το φρέσκο ήλιο
της ημέρας.
Αυτόν
που ανατέλλει
έτσι και αλλιώς,
κάνοντας παρασπονδίες
μ’ έναν ήλιο
που είχε χαθεί
απ’ το βλέμμα του.
Και όμως,
στεκόταν και
με κοίταζε,
με άδειο βλέμμα
αλλά πολλά υποσχόμενο.
Εκστόμιζε λόγια επιπόλαια,
αλλά δηλωτικά
της γυμνής αλήθειας,
όχι κάποιου ζήλου για ζωή,
αλλά του θανάτου.
Εκείνου όμως
που δε γίνεται αισθητός
παρά μόνο στο τέλος,
στην ολοκλήρωση
μιας χαμένης πορείας.
Εκεί
στέκουμε έκθαμβοι
εμπρός στο μυστήριό του
και όχι της ζωής,
ούτε προτού αιφνιδιαστικά
πεταχτεί μπροστά μας.
Γνώση
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Η γνώση είναι δύναμη,
μα είναι και ευθύνη
και βάρος
για την ανάλαφρη,
αγνή ψυχή,
που εκ γενετής την ξέρει
ή πιότερο τη νιώθει
τη δήθεν κρυφή,
ή μάλλον κρυμμένη μ’ αιτία αλήθεια,
πως η πραγματική φύση του ανθρώπου,
λευτεριά είναι και λυτρωμός.
Γυμνός
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Το λάθος ήταν
που γεννήθηκε και
που παρέμεινε άμεμπτος
ως την έσχατη πνοή.
Ασπάστηκε
με πάθος την αλήθεια.
Κοίταζε
βαθιά πάντα
στα μάτια,
για ν’ αποκαλύψει
εκείνο που κρυβόταν.
Έψαχνε
πίσω απ’ τα προσχήματα,
για ν’ ανακαλύψει την ουσία.
Κουράστηκε όμως
να κολυμπά γυμνός
μέσα σ’ έναν ανυπόφορο βούρκο,
να σκοντάφτει
πάνω στην υποκρισία,
στην απάτη,
στην εκμετάλλευση,
ν’ αντιμετωπίζει
τα παγωμένα βλέμματα,
τις βαθιά σιωπηλές ψυχές,
ν’ αντικρίζει την παρωδία,
τη βιτρίνα.
Κάπου εκεί κοντοστάθηκε.
Ολιγοπίστησε
ή μήπως διεκδίκησε
και περιφρούρησε
αυτό που ήταν,
εκείνο που μπορούσε,
κι άλλοι
ούτε που διανοούνταν;
Βίαιος ο θάνατός του.
Αιτία ο ίδιος
ή οι λοιποί;
Όπως και να ’χει,
ανακούφιση άραγε
για τον ίδιο ή
για την πλάση;
Μα δε μπορεί να ξεπλένεται
με το αίμα των αθώων,
παρά μόνο
με το αίμα των μετανοημένων.
Δεν αντέχει
το αυτεξούσιο,
παρά μόνο
την εξουσία και
την υπακοή.
Επιστροφή
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Επέστρεψες.
Τα παράθυρα ορθάνοιχτα
για να σε υποδεχτούν.
Τριγύριζες στην αρχή,
γύρω απ’ τα κλειδαμπαρωμένα
ματόφυλλα της καρδιάς μου.
Ματωμένη ψυχή!
Επέμενες,
πάσχιζες,
ξέσκιζες τα τρυφερά
βελούδινα φτερά,
πάνω στους ατσαλένιους τοίχους
της λογικής παράλογής μου.
Παράκουγα,
παραμιλούσα,
παράβλεπα.
Ο τόπος έξω άνθιζε,
και μέσα εγώ
είχα δηλώσει υποταγή.
Από τις χαραμάδες
δεν περνά
κανένα άκουσμα,
μήτε αρκετή οσμή,
ή όψη μιας αλήθειας.
Μόνο από ραγίσματα
πνοή αγέρα μπαίνει.
Κι έτσι,
υπόγεια βουή
το ορθό τετράγωνο
έσπασε της δομής μου
κι έφθασε ως το τύμπανο
της πιο βαθιάς μου ύπαρξης.
Εκεί επέστρεψα
στο χάος
της συνείδησης,
της μεταλλαγής.
Ερήμωση
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Έρημος τόπος,
έρημος δρόμος.
Απέμεινε η ελπίδα
για όσα όνειρα
δεν πραγματώθηκαν,
ή εκείνα
που δεν υπήρξανε ακόμη.
Στεγνή επικοινωνία,
ελπίδα στερνή
το «σῶσον σεαυτόν.»
Για ό, τι δεν μπορείς να αλλάξεις,
για όσα ακόμα την ψυχή σου ποδοπατούν,
να μην δεχθείς
ολοκαύτωμα να γίνεις.
Το φορτίο της μοναξιάς
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Της μοναξιάς
βαρύ το φορτίο,
μ’ έναν εαυτό που σε πληγώνει,
μ’ έναν εχθρό
που σε κατατροπώνει.
Σ’ αλυσοδένει στο χθες,
το αύριο σου κρύβει
κι εσύ νιώθεις
πως η ουσία σου ’χει ξεφύγει.
Πισωπατάς,
υποχωρείς,
το αύριο δεν θες να ξαναδείς.
Από τα μάτια σου εμπρός
τον ήλιο κρύβεις.
Το τίμημα για
τη λάμψη στο βλέμμα σου,
προσπαθείς να αποφύγεις.
Κι όσο εχθρός γίνεσαι,
χάνεις το φως του χθες.
Στην ψευδαίσθηση συνηθίζεις
για νέες μέρες
-που όλο καρτερείς να έρθουν-
πιο καλές.
Μα όσο χάνεις το παρόν,
τόσο το σκοτεινό το παρελθόν
γίνεται μέλλον,
και το μέλλον
χαμένη υπόθεση,
που ανήκει μόνο στο παρελθόν.
Επαφές
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Σχέσεις της μιας ώρας,
της μιας στιγμής,
της μιας νύχτας,
της παρακμής.
Επαφές ανθρώπινες,
ανέπαφες.
Με απαθείς πόθους,
με άψυχες ψυχές.
Στιγμιαίες ματιές,
του πάθους μαχαιριές.
Στατικά τα φιλιά,
τίποτα που να δηλώνει
αγάπη πια.
Σχέσεις επιδερμικές
στα μπαρ και στο γραφείο,
στο δρόμο ή
ακόμα στο σχολείο.
Όλα ψηλά:
η μύτη,
το γυαλί,
το φρύδι,
το μπόι το πολύ.
Μη τύχει
και χαθεί η δύναμη
κι η εξουσία
που όλοι
οι δήθεν κατέχοντες,
θέλουν να προσποιούνται
ως έχοντες.
Οι άντρες
το πάνω χέρι να μη χάσουν,
μη τύχει
κι οι γυναίκες
ξεγελώντας τους,
τους ξεπεράσουν.
Κι οι γυναίκες υποτακτικές,
σαν μοιραίες θηλυκές
τον νου τους
το ταίρι να μη χάσουν,
λες και ποτέ
δε θα το ξεπεράσουν.
Όλα τα ίδια μια ζωή
κι απ’ την αρχή.
Μάθαμε
σε μια τέτοια
ανούσια επανάληψη
να ζούμε ανεπιστρεπτί.
Ελπίδα
Από την ποιητική μου συλλογή
"Κραυγή αγωνίας"
Ένα μήνυμα προτείνει:
τ’ αστέρια σαν κοιτάζεις,
κλεισμένος σ’ ένα όνειρο
μ’ ασφάλεια ξεχειμωνιάζεις.
Νοσταλγός της φαντασίας,
αναζητητής μιας εσώτερης αξίας,
τα μάτια έστρεψα
απεγνωσμένα, παθιασμένα,
της νύχτας το καθάριο βλέμμα
ν’ αντικρίσω.
Αποκαμωμένο,
γητευμένο το κορμί
από μια κοφτερή ματιά
έπεφτε πίσω.
Εκεί όπου γεννιόνταν
ανέσπερου φωτός δροσοστάλες,
εκεί όπου γινόταν τ’ όνειρο
ελπίδας ψιχάλες,
ο ουρανός παρέστεκε ακαμάτης.
Μες στο γκρίζο,
απ’ τη τρανή θωριά του σκιάζομαι,
μόλις το αντικρίζω.
Εκείνο όμως
που τόσο φοβερό
σαν τη σκιά της νύχτας μοιάζει,
σκόνη και στάχτη γίνεται
μόλις γλυκοχαράζει.
Μα και στη σκοτεινή νυχτιά,
αδύναμη κείτεται η συννεφιά
που η βροχή την αποκάμνει,
καθώς απλώνει γύρω της
η ελπίδα ένα ποτάμι.
Εκείνο που ατσάλωσε
την πίστη του αγωγιάτη,
του άτυχου του έμπορου
και του φτωχού χωριάτη.
Ελευθερία
"Οδεύοντας προς το φως"
- Ακούστε το στο youtube
Η ελευθερία βαστά ψηλά
το λάβαρο της νίκης,
κι, όσο κι αν η ψυχή πισωπατά,
η νίκη, πάντα, είναι δική της.
Τα βέλη δε τη σκιάζουνε,
μήτε κι οι καταιγίδες,
τ’ ανάστημα κρατάει ψηλά,
για όλες τις πατρίδες.
Πατρίδες που χαθήκανε,
νησιά, χώματα άγια,
σαν πολεμά, όλο αψηφά,
δάφνες κι ωραία βάγια.
Ηρώων, μεγάλων μαχητών
τη φλόγα, πιότερο, ανάβει,
άσβηστη και την κρατά,
θυσία η ψυχή στον Άδη.
Μα, με τον πόθο της μαζί
συνέχεια ελπίδα σπέρνει,
κι υπερηφάνεια εθνική,
τον νου τ’ ανθρώπου παίρνει.
Μονάχα κατάστηθα χτυπά,
και την καρδιά πυρώνει,
κι όσα ο νους τα αψηφά,
για την ψυχή ξαμώνει.
Κι όμως, και αν ματώνεται,
και χάνει το κουράγιο,
από τις στάχτες, ξανά, αναπηδά,
γιατί έχει πίστη κι άγιο.
Πόθος
"Οδεύοντας προς το φως"
Απόψε σ’ ονειρεύτηκα
σ’ ένα ταξίδι,
κι ήταν ο πόθος περίσσιος.
Ματόφυλλα της ψυχής σκίρτησαν.
Χείλη ενώθηκαν.
Αντιστάσεις κατρακύλησαν,
σέρνοντας στο διάβα τους
κάθε οικείο στεναγμό.
Απ’ τ’ άρωμα στα μαλλιά,
απ’ την αύρα στο σώμα
ξεχύθηκε
μια γλυκιά νοσταλγία.
Αφτιασίδωτες,
αλάβωτες στιγμές,
κι ένα τέλειο
που καθιστούν λειψό.
Κρυφές χαρές,
μύριες ελπίδες,
κάθε που νέο ξεκινά.
Μοίρας υπόμνημα
"Οδεύοντας προς το φως"
Δεν αντιστέκεται το κύμα
να σκάει στον γιαλό.
Δημιούργημα της θάλασσας,
απ’ την αλμύρα αναδύεται.
Θύμα της στεριάς,
πάνω στην άμμο αργοπεθαίνει.
Αναγεννώντας την φάρα του,
έτσι αφανίζεται αργά.
Παρόμοιο πλάσμα απατηλό,
που τυραννάει αγέρας.
Τυφλό σκαρί στην πλώρη του,
για τον χαμό πορεύει.
Με ξεμυαλίστρες Σειρήνες,
άφοβα, παντού να φτερουγίζουν.
Με τον τρελό βοριά στην πρύμνη του,
το πλοίο να τσακίζει.
Γεννήθηκες,
κι είναι ορισμός
παντού να βολοδέρνεις,
να σπας κατάρτια και κουπιά,
και τα πανιά να σχίζεις.
Οι άλλοι
"Οδεύοντας προς το φως"
Μελαγχολία ατέρμονη,
κάπου στο χάσμα
μεταξύ γης κι ουρανού,
παρωδία αδιάκοπη,
σαν φάσμα
στο βλέμμα γκρίζου κενού.
Φωτεινές Συμπληγάδες
στου μυαλού τον ειρμό,
και σαν τις Μαινάδες,
που συντροφεύουν
τον Πάνα θεό.
Καμωμένη φύση
από ψήγματα θεϊκά,
σαν φερμένη μοιάζει λύση,
μέσα απ’ ατσάλι
κι από φωτιά.
Κάθε βουνό καταδιώκει
κι απ’ την ηχώ τους τη ροή,
κάθε σημάδι της ύπαρξής τους,
στοχεύοντας ν’ αφανίσει
επάνω απ’ τη γη.
Μα και στον κόσμο μέσα
διαβαίνουν διωγμένοι,
κι ένα απάγκιο πουθενά,
στα λυκόσκυλα ριγμένοι,
για να τους τρών τα σωθικά.
Ευωδιά από Ελλάδα
"Οδεύοντας προς το φως"
Σ’ αυτή τη γη,
τη ποτισμένη
μ’ αίμα αθώων ηρώων,
εκεί όπου κάποτε
μπορούσες ν’ ακούς ξέγνοιαστα
το κελάρυσμα στο ρυάκι,
το κελάηδημα ενός πουλιού,
ενώ τώρα πια
διαβαίνουν
θλιβερές και
θλιμμένες υπάρξεις,
ακόμα πάλλεται
η σπίθα της πίστης,
πασχίζει
η φωνή της αλήθειας,
επιβιώνει
η αγιοσύνη του πνεύματος,
αναρριχάται,
απ’ τη σκιά,
η πνοή της ευσέβειας.
Αγιασμένα χώματα!
Πάντα
υποβόσκει
η ελπίδα,
λουλουδιάζει
ο παγωμένος χειμώνας,
άνοιξη ευωδιάζει
τα πονεμένα πνεύματα
των χαμένων,
των θυσιασμένων.
Ζωή και θάνατος
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Ατενίζοντας
την περίτρανη σκιά του θανάτου
εμπρός στην σεβάσμια,
λεπτοκαμωμένη
φιγούρα της ζωής
ο τρόμος της απώλειας με κατέκλυσε.
Ενός είδους
που δεν κοστίζει απλά,
αλλά επισφραγίζει
την ύστατη ευκαιρία βιώματος,
για όσα αξίζουν επανόρθωσης,
για εκείνα που μάταια ή λανθασμένα,
εσκεμμένα ή σαν δωρεά
αφελώς διαπράχθηκαν,
γι’ αυτά που άξιζε ν’ αναστήσουν
ένα κομμάτι υστεροφημίας
σε ανδριάντα.
Μια θεώρηση μονόπλευρη
πάντα φαντάζει φοβερή.
Άραγε
δε θα σκιαζότανε κανείς
αν λογιζόταν μόνο
όλο τον φόρτο του τιμήματος
μιας ζήσης ατέρμονης;
Πόσο θα βάσταγε η ψυχή
να κουβαλά το φορτίο
μιας βαριάς απάτης;
Πώς θα γινόταν η ζωή,
δίχως καινούργιο αίμα
να μη λιμνάζει;
Μέριμνα
για την εξέλιξη,
την επιλογή,
την σωτηρία,
η έγνοια του θανάτου.
Ωρίμανση
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Βαθιά ανάγκη
την ύπαρξη κατακλύζει
ν’ αντέξει την αντάμωση
με την ουδό του αποχωρισμού.
Η ψυχή πονεμένη
περιπλανιέται
στης πλανεύτρας ζωής
τα κλεμμένα μισά.
Ο γαλήνιος παράδεισος
οικτρά τυραννιέται
στου τιμημένου Γολγοθά
την φτιασιδωμένη αποκοτιά.
Απ’ τον ομφάλιο λώρο
κόβεται η ύπαρξη
να ορθοποδήσει
επάνω στη γη.
Αποχωρίζεται από τη μήτρα
και βηματίζει σε δρόμο άγνωστο,
με προικοδότηση
την αναπόφευκτη του χρόνου πείρα.
Αναχωρεί απ’ την δοτή ταυτότητα
να φθάσει κάποτε
σε κύκλου μοιραίου
την επιλεγμένη ωριμότητα.
Δημιουργία
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Για εκείνη
την παλίρροια των αισθήσεων,
που ξεσηκώνει κάθε θυσία
στο βωμό του έρωτα,
με φιλία και χάδια.
Για εκείνη
την προστασία των όντων,
που επέρχεται στην παρουσία
αφάνταστων κινδύνων,
με φυγή ή
με ισχυρή άμυνα.
Για εκείνη
την αμέτρητη ομορφιά
του προαιώνιου κόσμου,
που ομολογεί κάθε ύπαρξη
στη σύνθεσή της,
με πολυπλοκότητα
κι ενδελέχεια.
Για όλα αυτά,
ποιος δημιουργός
και καθοδηγητής;
Για όλα τα υπέροχα,
αγγίζω το υποπόδιο των ποδών σου
Θεέ μου!
Χορός
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Χέρια μαγεμένα,
χέρια υψωμένα ως την καρδιά,
τη ζήση να υμνήσουν πασχίζουν!
Μιλούν για πάθη
και μίση ανθρώπων
μ’ αίμα γραμμένα.
Δυνάμεις ατελείωτες
θυσία στου πνεύματος
τελούν τον βωμό.
Πέλματα σκαμμένα
πόδια συσπασμένα
τη γη κραδαίνουν,
στο ρυθμό σείονται
αρχαίας πνοής.
Μιλούν στο χάος,
γελούν του χάρου
και με χορό υμνούν τον κύκλο
που ασταμάτητα σέρνει η ζωή!
Απολωλός φόβος
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Όσο η ευσέβεια τυλίγεται,
καθώς ο κισσός
γύρω απ’ τις βασανισμένες ψυχές,
όσο το σύμβολο
ή η επιγραφή του σταυρού
γίνεται πανοπλία του αποκαμωμένου,
όσο οι καμπάνες αναγγέλλουν
το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης,
όσο κάθε άγια ή θεϊκή μορφή
υποδηλώνει την παρουσία,
την ευεργεσία της
στα ανομήματα
και τις ασθένειες των κατακειμένων,
φόβος δεν υφίσταται.
Επειδή αυτός γεννιέται
όπου η ελπίδα κι η χαρά
δεν κατέχουν θέσεις αξιοσύνης,
όπου η ευσέβεια κι η πίστη
χωλαίνουν,
όπου κάθε σύμβολο ή συμβολισμός
καθίστανται στοιχεία ρήματος κενά,
όπου άγγελμα μόνο θανάτου
επικρέμεται,
όπου οι ψυχές τις ευεργεσίες της θείας Χάρης λησμονούν.
Ανέλιξη
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Στάλα τη στάλα
ο χρόνος ποτίζει την ψυχή
με όνειρα και προσδοκίες,
επιτυχίες ή αποτυχίες,
πόνους και θεραπείες.
Bήμα, βήμα
το μονοπάτι ο άνθρωπος διαβαίνει
μέσ’ απ’ την ανέλιξη
της σκέψης, της αντίληψης,
της φαντασίας, της νόησης.
Μία, μία
εμπειρίες προσθέτει η γνώση,
τροφοδότης για το καλύτερο,
ανατροπέας για το αυθόρμητο,
και την έμπνευση,
για την φαντασία,
και τη δημιουργικότητα.
Σιγά, σιγά
αλλάζουν οι επιθυμίες
και οι πόθοι
σβήνουν ή αναζωπυρώνονται.
Θαύματα πλάθονται
της φύσης,
κι αφήνουν άφωνο, εκστατικό
κάθε θνητό.
Λίγο, λίγο
ο θάνατος τη ζωή προσεγγίζει,
όταν τελειώνει ένας κύκλος
ή και παράκαιρα,
όταν ξεκινά ένας νέος,
επισφραγίζοντας
μια αέναη αναγέννηση.
Η ψυχή του Πόντου
"Ποντιακή γενοκτονία (ΕΠΟΝ)"
Του Πόντου η ψυχή
ψηλά πετά,
σαν αϊτός με επιβλητικά φτερά,
ακόμη κι αν μεσ’ την καρδιά
δέχτηκε της πατρίδας πικρή μαχαιριά.
Τον πόνο αψηφά
και μεσ’ τη χαρά
το μεράκι του σπέρνει,
ευτυχία σκορπά.
Εργάτης δεινός,
ψυχή όλο φώς
σε αιώνιες αξίες
πολεμιστής τρανός, ειρηνικός.
Σκιές
"Η Έκτη"
Υπάρξεις απ’ το παρελθόν
συχνά ξυπνούν στη μνήμη,
μα από καιρό είναι νεκρές.
Άλλες πάλι
συναντούν στιγμές απ’ το παρόν,
και φαντάζουν
πιότερο ζωντανές.
Έρχονται να σου πούνε
πως τ’ όνειρο ίσως να ζει,
ή να επικυρώσουν
ότι δεν είσαι μοναχή.
Κι άλλοτε
απλά να κλείσουν
τον κύκλο της ντροπής,
ή και για να σημάνουν
τους χτύπους της σιωπής.
Ξεχωριστό ηλιοβασίλεμα
Φλογοβόλα σύννεφα
ξεπηδούν εμπρός μου
σ’ ένα μπαλκόνι
άπειρης ομορφιάς,
σ’ έναν πίνακα
δοσμένο με το χέρι
άπειρου κάλους.
Αναρωτιέμαι τότε
τις περιστάσεις ή
ίσως και τα κίνητρα
μιας τόσο άφθαστης δημιουργίας.
Μα ο νους σταματά ως εκεί,
γιατί θαμπώνομαι
στη θέα του φωτός
που ξεπηδά διάχυτο
μέσα απ’ το μαρμαρωμένο χέρι
μιας εκστατικής σιωπής.
Κι έτσι πάλι
μπορώ να υμνώ τον δημιουργό
κι έτσι ακόμα
αναζητώ κι επιτυγχάνω
την δημιουργία.
Με τα χέρια ψηλά
Με τα χέρια κατεβασμένα
στη γη γονατίζεις.
Μένοντας έτσι,
βαθιά πληγωμένος
πάντα θα είσαι,
γι’ αυτό τόλμησε,
ζήσε.
Αν τ’ ανυψώσεις
προς τον ουρανό
θα βρεις την ελπίδα,
θα νιώσεις τ’ όνειρο,
θ’ ανακαλύψεις τον παλμό.
Μαζί με τα χέρια
την ψυχή σου ύψωσε.
Να ζητάς τα υψηλά,
και από εκεί
τους άλλους να θωρείς
και να συντρέχεις.
Έτσι στ’ ωραίο παραδομένος,
αξίες να αγγίζεις.
Να μη φοβάσαι τίποτα.
Δόξα ανεξίτηλη
Στα στήθη μου μέσα
βαριά πώς απλώνει
του χρόνου η βουή
παντού που ριζώνει.
Σε σπίτια μεγάλα
μικρές οι καρδιές
και τόσο μεγάλες
σε αυλές φτωχικές.
Ενέργεια διάχυτη
σε ηρώων μορφές
που τρανώθηκαν
μεσ’ σε μικρούλες αυλές.
Ο κόσμος πώς οδύρεται
για το σκαιό του παρόν
και κλαίει σαν θυμάται
το τρανό παρελθόν.
Εκείνο που την μνήμη
αθάνατη κρατεί,
κι όχι αυτό συθέμελα
που την ποδοπατεί.
Καθένας που ακούει
και καθαρά βλέπει,
τέτοια συμφορά
ποτέ δεν παραβλέπει.
Οι βουές ακόμα
των παιδιών στα στενά
ακούγονται ανάμεσα
από τέτοια γκρεμνά.
Το παλιό με το νέο
παντοτινά πώς δένει,
τραγική ειρωνεία
που στον νου μου υφαίνει.
Λογισμούς αμφιβόλους
για το νέο που έρχεται
και άλλους πολλούς ακόμα
για το παλιό που παρέρχεται.
Ο, τι κι και αν χάνεται
η θύμηση ριγά,
όταν τη δόξα βρίσκει
στα λίγα, στα λιτά.
Ερωτικό
Την ίδια στιγμή
που στον ορίζοντα τρεμόπαιζε
η ύστατη αχτίδα του ήλιου,
στο κορμί σου ανέτελλε
η πιο μεγάλη ηδονή.
Πάλλονταν τα φυλλοκάρδια σου
στην αύρα της ανάσας μου.
Έτρεμες σύγκορμος
στην έκρηξη του πόθου μου,
καθώς σταλαγματιές ιδρώτα
κύκλωναν
τα απόκρυφα μου μέρη.
Σε πόθησα φλογερά,
γι’ αυτό και
λίγο πιο πέρα στάθηκα
απ’ του γνωστού συμβιβασμού,
και της πλανερής αφοσίωσης
τα όρια
- στο ύψωμα του άδυτου ουρανού -
βαστώντας τα ινία
του πιο ένδοξου αγώνα,
ρεμβάζοντας εκστατικά,
τον τέλειο
της ματιάς σου θόλο.
Γυναίκες της στιγμής
"Στροβιλισμοί"
Στους λασπωμένους δρόμους
που τριγυρνάς,
πολύτιμα κομμάτια
απ’ την ψυχή σου αφήνεις.
Στιγμές μοναδικές
ποδοπατάς,
την πόρτα της ζωής
πίσω σου κλείνεις
και προσπερνάς.
Φλόγα πνευματική
Μικρή σπίθα
τα μεγάλα πνεύματα
στο καντήλι της αλήθειας.
Καταπονούν
το τρυφερό τους σώμα
στο σκάψιμο
της απέραντης αναζήτησης.
Καταθέτουν
το έπακρο του ψεύδους
μαύρη βούλα
στο παρθενικό δέρμα της αλήθειας.
Κατανοούν
τα κρυμμένα μυστικά
της ανελέητης καθημερινότητας,
καταδικάζοντας
κάθε ποταπό συμβιβασμό.
Καταφέρνουν
αλώβητοι να μείνουν,
περιφρονώντας
τις μάταιες αναζητήσεις.
Φέγγουν
μ’ ένα κερί
το δωμάτιο του κόσμου
και κάποιος φωτίζεται,
μόνο σαν ρίχνει το βλέμμα τριγύρω
κι όχι πάνω σ’ αυτό.
Αλλιώς
το φέγγος θαμπώνει,
παγώνει η ματιά του,
και δεν μπορεί τα μυστήρια ν’ αντιληφθεί.
Από μικρή απόσταση
νιώθει την θαλπωρή.
Αν πλησιάσει πολύ,
κινδυνεύει να καεί.
Ούριος άνεμος
πρέπει να φυσά,
ώστε να την φυλάει άσβηστη-
αν κάποιος της ρίξει νερό,
κινδυνεύει να χαθεί.
Τα μάτια και τ’ αυτιά τότε
θα πρέπει να κρατηθούν ανέπαφα
απ’ τον καπνό,
απ’ τον επιθανάτιο ρόγχο.
Ντροπή και κόλαση
το επισφράγισμα
τέτοιας μνήμης.
