Ποίηση

Μια εξέλιξη
που μας έφερε πιο κοντά,
που μας ώθησε πιο μπροστά,
στρέφει το βλέμμα της θύμησής μας
πίσω.

Τότε που ταξιδεύαμε
με την ίδια ταχύτητα
με την οποία
μας οδηγούσε η συνείδηση,
πριν τον προορισμό
προοιωνιζόταν
η αίσθηση της άφιξης,
η αδημονία του αγνώστου.

Τώρα
ο προορισμός,
το ταξίδι
ισοδυναμεί με περίπατο.

Οι ταχύτητες
που εκτινάσσονται στα ύψη,
οι προσβάσεις
που γίνονται ευνοϊκότερες
εκμηδενίζουν τις αποστάσεις,
τροχοπεδώντας τη βίωση
του χώρου και του χρόνου.

Μια σημαντική δυνατότητα
θα παραμένει πάντα:
η νόηση να ίπταται
πέρα και πάνω απ’ τη συνείδηση,
ακόμα και απ’ τη γνώση.

Έτσι αγγίζονται
ψυχές,
έτσι επικοινωνούν
τυφλά βλέμματα.

Πέρα από χώρο,
πιότερο από χρόνο,
διαβάλλοντας αποστάσεις,
ξεπερνώντας οικίες
και γνώριμες μόνο παραστάσεις
με απόγνωση του παραδόξου,
με θρίαμβο της επικοινωνίας.

Του αμόλυντου φέγγους
την εξουσία φέρεις.

Της ζωής μου
έλεγχος, και
γητευτής.

Του Βασιλέως καθέδρα
τον ορισμό άγεις.

Του πάθους μου
γαληνεμός, και
μεσίτης.

Της άκρας παρθενίας
το μέτρο άδεις.

Πού
το αμώμητο κάλλος
της νιότης μου
έδει;

Πάντων αλλότριων βασιλέων
η κρίση.

Ω! Ποία οφέλη
του χαλασμού
της ζωής ημών
δείξεις;

Μεγαλεπήβολε νύμφη,
και τη σεπτή παρουσία.

Πώς
ταραχή αμαρτίας
φέρω,
και,
ταπεινός πρέσβης Θεού,
συναγάλλομαι;

Ω! Πανύμνητε

Συμμετοχή στο 6ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης

Στους λασπωμένους δρόμους
που τριγυρνάς,
πολύτιμα κομμάτια
απ’ την ψυχή σου αφήνεις.

Στιγμές μοναδικές
ποδοπατάς,
την πόρτα της ζωής
πίσω σου κλείνεις
και προσπερνάς.

Μύριες κούφιες ιστορίες.

Ανώδυνα τρυπήματα
στη δίνη του μυαλού.

Υποχρεωτικά λακτίσματα
στην ουδό παρατημένα,
της μάταιης απόγνωσης.

Παραπετάσματα
της δίκαιης οδύνης
στο κέρασμα του κρουνού.

Ανομίες
τρελές κι ανατρεπτικές,
από μεστές στιγμές,
παρουσίες,
και μάλιστα ανιαρές,
υπήρξανε ματαιωμένα.

Ιστορίες θερινής νυκτός

Απαγγελία ποιημάτων με αφορμή την Παγκόσμια
Ημέρα Μουσικής και παρουσίαση βιβλίου.

Σα την άξαφνη μπόρα,
που ξεπηδά σίγουρη
απ’ τους καταρράκτες του γκρίζου ουρανού.

Σα τον δυνατό ήλιο,
που χαϊδεύει τα κουρασμένα ματόκλαδα,
μισοκρυμμένη πίσω
απ’ τα γερά κτισμένα παραπετάσματα.

Έτσι πασχίζω να σ’ αγγίξω στιγμή,
βαρυγκωμώντας στην απρόσμενη έλευση
μιας Δευτέρας Παρουσίας,
αναθαρρώντας στην κατακτημένη έκλαμψη
μιας φωτεινής ουσίας.

Οι αόρατες προθεσμίες δεν επιτρέπουν
κρυφτό μαζί της να παίξω,
παρά μόνο κυνηγητό.

Δαμάζω την ενέργεια,
όσο κι αν ξέπνοη τρέχω ξοπίσω.

Στιγμή

Απαγγελία ποιημάτων με αφορμή την Παγκόσμια
Ημέρα Μουσικής και παρουσίαση βιβλίου.

Ένα βλέμμα στραμμένο
σε μια στρεβλή επιβίωση
αγκυροβολεί τα άγχη,
τα παρασκευασμένα
σ’ ένα λιμάνι
προσποιητής ευμάρειας.

Άλλο βλέμμα θαμμένο
στα δίχτυα βαθιά
μιας μάταιης απόλυσης,
αργοκίνητα στέκει και πορεύεται
σε πλανερής νωχέλειας
τα ούρια βάθη.

Για το βλέμμα το ερευνητικό
κι αραγμένο
στους απροσμέτρητους και σκοτεινούς
βυθούς της αλήθειας,
ένας κόσμος
πέρα απ’ την επιφάνεια
καμουφλάρεται προστατευμένος
από εχθρούς γεννημένους ή μυημένους.

Ένας άλλος κόσμος
που αγγίζει την αφάνεια
καμουφλάρεται,
όχι για παραλλαγή,
-προκειμένου για προφύλαξη-
αλλά για εξομοίωση,
για τήρηση της αρτιότητας.

Εκεί όπου,
από σεβασμό,
κι αγάπη για το ατόφιο
προβάλλει επιβλητικά η θωριά,
όχι πανύψηλων
μα επιβλητικών οικημάτων,
που αγγίζουν την πέτρα,
κι αφομοιώνονται από
το χρώμα,
το σχήμα,
την ισχύ της.

Ανοίγεις τα μάτια.
Φώτα που σε θαμπώνουν,
φώτα που σε τυφλώνουν
αντικρίζεις,
χάνεις
όλες σου τις αισθήσεις.

Φωτεινές ουτοπίες
και σκαιές παρωδίες
της ζωής μοιάζουν να ’ναι
αλάργα που στέκουν
απ’ το Φως της,
το άσβεστο και ιλαρό,
αυτό που αγγίζει,
και φωτίζει
γκρίζα μα και σκοτάδια,
δίχως να προβάλλεται,
χωρίς να καθηλώνει.

Στη λάμψη την αληθινή,
αρχηγός η ελευθερία.

Κανένα δεν είναι ψέμα.

Υπάρχει μόνο ουσία
και περισσή σοφία.

Αυτό πρέπει να δεις
τα μάτια σαν ανοίξεις,
λίγο έστω αν νοιάζεσαι,
αλήθεια για ν’ αγγίξεις.

Δεμένοι όλοι με το χθες,
με το αύριο,
που σκοτώνει ό, τι έχουμε,
το τώρα.

Βαδίζουμε θαρρούμε
ελεύθεροι
με την ελπίδα
ενός καλύτερου αύριο,
εφόσον
το σήμερα κατάντησε
το άπιαστο όνειρό μας
κι έγινε κι αυτό
μέλλον, χάος,
ο χαμένος εαυτός μας.

Κι όσο πασχίζουμε
να πιάσουμε
εκείνο που βρίσκεται μπροστά,
τόσο φεύγουμε μακριά
απ’ την ύπαρξή μας.

Κάθε στιγμή που περνά
και κάθε στιγμή που χάνεται
δε χαριεντίζεται
με αργόσχολους,
φλύαρους,
ανεύθυνους,
ματαιόδοξους,
μισαλλόδοξους ή άλλους
κάθε λογής μελλοντολόγους.

Σεβάσμια θωρεί εκείνον,
που ίδια την απολαμβάνει,
που δε σκοτίζεται για το αύριο,
ή για το χθες,
για τα πολύπλοκα
και πανούργα σχέδια
της μοίρας και των ανθρώπων.

Δε τον λυγίζουν πόνοι και καημοί,
γιατί ελπίζει
σε μια τωρινή καλύτερη στιγμή.

Ούτε φόβος υπάρχει
να τον σκιάζει,
γιατί δεν κοιτάει ποτέ ξοπίσω,
κι αυτός ομοιάζει
προβολή του παρελθόντος.

Κι όποιος,
πιότερες αναμνήσεις
κουβαλάει πάνω του,
βάρος περίσσιο, περιττό,
σκιές νιώθει
να τον διώκουνε από παντού.

Είναι ο φόβος του
ο χειρότερος εχθρός
που με επιβλητικό ένδυμα
κρύβεται και
του καλύπτει κι εκείνου
το φως.

Απώλεια μυθική,
με της Σειρήνας
το πρώτο άκουσμα.

Ψυχή
στα μισά του δρόμου αφημένη.

Αύριο δίχως αντίκρισμα.

Παγωμένα γεγονότα
στην οθόνη
του προκατασκευασμένου,
του σερβιρισμένου χθες
του καταφαγωμένου,
του βαθιά θαμμένου σήμερα.

Ζω τη ζωή,
μέσ’ από σκηνές,
παραπετάσματα.

Σαν τραβήξεις το σχοινί
η αυλαία αμέσως πέφτει.

Όσο βρίσκομαι καθισμένη,
ξαπλωμένη,
κολλημένη
μες στη λάσπη, λιγωμένη
απ’ τη γλύκα των καρπών
αυτής της γης,
για τα φτερά μου ψάχνω
ή πώς πετούν ξεχνώ.

Το λάθος ήταν
που γεννήθηκε και
που παρέμεινε άμεμπτος
ως την έσχατη πνοή.

Ασπάστηκε
με πάθος την αλήθεια.

Κοίταζε
βαθιά πάντα
στα μάτια,
για ν’ αποκαλύψει
εκείνο που κρυβόταν.

Έψαχνε
πίσω απ’ τα προσχήματα,
για ν’ ανακαλύψει την ουσία.

Κουράστηκε όμως
να κολυμπά γυμνός
μέσα σ’ έναν ανυπόφορο βούρκο,
να σκοντάφτει
πάνω στην υποκρισία,
στην απάτη,
στην εκμετάλλευση,
ν’ αντιμετωπίζει
τα παγωμένα βλέμματα,
τις βαθιά σιωπηλές ψυχές,
ν’ αντικρίζει την παρωδία,
τη βιτρίνα.

Κάπου εκεί κοντοστάθηκε.

Ολιγοπίστησε
ή μήπως διεκδίκησε
και περιφρούρησε
αυτό που ήταν,
εκείνο που μπορούσε,
κι άλλοι
ούτε που διανοούνταν;

Βίαιος ο θάνατός του.

Αιτία ο ίδιος
ή οι λοιποί;

Όπως και να ’χει,
ανακούφιση άραγε
για τον ίδιο ή
για την πλάση;

Μα δε μπορεί να ξεπλένεται
με το αίμα των αθώων,
παρά μόνο
με αίμα των μετανοημένων.

Δεν αντέχει
το αυτεξούσιο,
παρά μόνο
την εξουσία και
την υπακοή.

Ανυποχώρητη διεκδίκηση
της αλήθειας,
αδάμαστο πάθος
για τελειότητα.

Υπήρξαν κίνητρα ισχυρά
στης ζωής μας
την ψευτιά,
την ποταπότητα.

Πρωταρχικά
δήλωση εμφανής
της δικής μου γνησιότητας.

Αγωνίστηκα
για την αρτιότητα.

Πρωτοπόρος στα ιδανικά,
υπερυψώθηκα πάνω
από κάθε ανθρώπινη ηδονή.

Τιμήθηκα
με το παράσημο του πόνου,
Μου δόθηκε
σαν επιβράβευση η μοναξιά.

Αντέχω ακόμα να υποφέρω
για ό, τι αξίζει,
για ό, τι υπερέχει.

Πίσω απ’ τη σιωπή
μυριάδες λέξεις κρυμμένες.

Πίσω απ’ τη ντροπή
χιλιάδες νοήματα γραμμένα.

Κι από τις λέξεις πίσω
πόση σιωπή·
για ό, τι κείται κεκοιμημένο,
για ό, τι εξαγνίζεται προδομένο,
ή για ό, τι απελευθερώνεται, φυλακισμένο.

Κι ακόμη αμέτρητα πόσα μηνύματα
μια εικόνα μπορεί να αποδώσει,
για ό, τι παραλειπόμενο,
για ό, τι υπολειπόμενο.

Σε κάθε σου ταξίδι
με περισυλλογή ψυχανεμίζεσαι
μύριες αποχρώσεις του ωραίου.

Κάθε σου ταξίδι
μια συλλογή συνθέτει
από άπειρες αισθήσεις
και συν-αισθήσεις.

Συλλέκτης εκεί ορίζεσαι
των όψεων
μιας ζωής εξευγενισμένης,
εκεί όπου συνυπάρχουν ευωδιές
των πιο φίνων αρωμάτων
συνοδευόμενες από ακούσματα
υπεύθυνα για την χαλάρωση
κάθε έντασης,
μαζί με γεύσεις εκλεπτυσμένου γούστου
μιας στάσης επιλεγμένης,
ολοκληρώνοντας την ευωχία των αισθήσεων
σ’ ένα χορό
από αγγίγματα
αλαργινά για τους ρυθμούς μιας πόλης,
αγγίγματα
πλεγμένα με ψίθυρους ψυχής.

Βαθιά ανάγκη την ύπαρξη
κατακλύζει ν’ αντέξει την
αντάμωση με τον ουδό
του αποχωρισμού.

Από τον ομφάλιο λώρο
κόβεται βίαια η ύπαρξη
ακούσια να ορθοποδήσει,
να πατήσει στη γη.

Αποχωρίζεται από τη μήτρα και
βηματίζει σε δρόμο άγνωστο με
καθυστερημένη προικοδότηση τη
δωρισμένη από τον χρόνο πείρα.

Ο γαλήνιος παράδεισος
οικτρά τυραννιέται στου
τιμημένου Γολγοθά τη
φτιασιδωμένη αποκοτιά.

Η ψυχή πονεμένη
περιπλανιέται στης πλανεύτρας
ζωής τα κλεμμένα μισά.

Αναχωρεί από τη δοτή
ταυτότητα να φθάσει κάποτε σε
κύκλου μοιραίου την επιλεγμένη
ωριμότητα.

Αφιέρωμα στον Κώστα Ουράνη.
Νοσταλγικά ταξίδια του νου και της ζωής.
(Ένωση Μεσσήνιων Συγγραφέων)

Ωρίμανση

Αφιέρωμα στον Κώστα Ουράνη.
Νοσταλγικά ταξίδια του νου και της ζωής.
(Ένωση Μεσσήνιων Συγγραφέων)

Δραπέτης του ονείρου
χαράζω το ιδανικό,
χλευάζω το μέτριο.

Ταξίδι στα πέρατα
ενός βαθύτατα χαραγμένου Εγώ
με πλίνθους από λάθη κι ατέλειες,
κάστρο απόρθητο
που χτίζω για τις μνήμες.

Στυλοβάτης στο ακρόπρωρο
με το σπαθί της μνήμης
πασχίζω ν’ αναστήσω
ένα ολοκαίνουργιο αύριο,
ένα ολοζώντανο τώρα.

Οι Σειρήνες δε σώπασαν,
ακόμη αμαυρώνουν
κάθε περαστικό στο διάβα τους,
κάθε περιστατικό
διασκευάζοντας σε λήθη.

Με το βλέμμα μου
στραμμένο στο κατάρτι,
το πλοίο της ψυχής μου
υπερασπίζω.

Πορεία χαράσσω
μέσα κι από κάθε της κενό,
ιδανικά και δικαιώματα
ζητώ να προασπίσω.

YouTube
Απαγγελία σε εκδήλωση αφήγησης
παραμυθιών & τραγουδιών
με αφορμή την εορτή των Θεοφανείων

Βαδίζοντας αφτιασίδωτη
στα σοκάκια
της κενής πολιτείας,
διαβαίνουν ξυστά
από δίπλα μου,
οι μεθυσμένοι της ρυθμοί.

Ειρμοί ατελείωτοι,
περνώντας διαδοχικά,
ο ένας μετά τον άλλο
ή και μπερδεμένοι,
σφυροκοπούν
το στημόνι του μυαλού μου.

Σαν τις ριπές
που φθάνουν από παντού,
λες κι έρχονται από αφοπλισμένα όργανα,
στοχεύοντας να σύρουν αιμόφυρτη
την ύπαρξη.

Τελικά μόνο τον αιθέρα
κατορθώνουν να σχίσουν.

Από εκεί
γλιτώνουν μόνο
στιγμές μνήμης.

Φυτρώνουν κάποια
κλωνάρια απόδοσης,
βαστώντας έτσι
καλά κρυμμένη,
φυλακισμένη κατ’ ουσία
πίσω τους την απόγνωση.

Στιγμές ατελείωτες,
τελειωμένες.

Δημοσίευση στο
διαδικτυακό περιοδικό
www.fractalart.gr

Σε ρυθμούς η ανθρωπότητα
ξέφρενους βουτηγμένη,
μια ελπίδα κι ένα όνειρο
να γεννηθεί προσμένει.

Μα ποιος πολλά υπόσχεται
και ποιος σου τάζει μάγια
κι εσύ τον υποδέχεσαι
με ιαχές και βάγια;

Η ελπίδα δε δωρίζεται
μονάχα κατακτάται
με πόθους και με βάσανα
και το κακό νικάται.

Γι’ αυτό κεφάλι σήκωσε,
και μη σκυφτός βαδίζεις
και στα χωράφια αλλουνού
μη μπαίνεις κι αλωνίζεις.

Κράτα σπαθί και θέριζε
φόβους παλιούς και λάθη
και με καρπούς εδώδιμους
γέμιζε το καλάθι.

Κι «αν είναι κόσμος γυάλινος
κι αν είναι κόσμος ψεύτης»,
δεν θα κριθεί σαν δεν το θες
της ζήσης σου ο κλέφτης.

Με όπλα την υπομονή,
με αγάπη και κουράγιο
δε θα φοβάσαι μη βρεθείς
της ζήσης σου ναυάγιο.

Θα παραμείνεις γηγενής
παντοτινά αντάρτης
και των παθών σου γητευτής,
κάθε κακού σατράπης.

Σαν πρότυπο τον Ηρακλή,
τον έξυπνο Οδυσσέα.
Τη φρονιμάδα να φορείς
του συνετού Θησέα.

Όσα θηρία, τέρατα
κι αν δεις, να το θυμάσαι:
Χίμαιρες είναι ψεύτικες
διόλου μην τα φοβάσαι.

YouTube
Απαγγελία στο αφιέρωμα
για τον Πετρολούκα Χαλκιά
από το "Σπίτι του ποιητή"

Σήμερα θα γράψω

Όση έμπνευση μου στέρησαν κουρσάροι,
μου πρόσφερες εσύ.

Σήμερα θα κλάψω.

Ένα μαργαριτάρι
απ’ τα δάκρυα θα βγει.

Σήμερα θ’ αλλάξω,
όσες πόρτες μου σύλησαν,
μα έμεινα ζωντανή.

Σήμερα θα σ’ ανάψω
καντήλι την ελπίδα μου,
τον πόθο μου μαζί.

Σήμερα καθαγιάστηκα
στο πέλαγος της γνώσης,
τα άπατα βάθη της άγγιξα
και ήσουν κι εσύ εκεί.

YouTube
Απαγγελία στο αφιέρωμα
για τον Πετρολούκα Χαλκιά
από το "Σπίτι του ποιητή"

Ανθολογία σύγχρονοι Έλληνες ποιητές
(Εκδόσεις Σπίτι του ποιητή)

Σήμερα

Ανθολογία σύγχρονοι Έλληνες ποιητές
(Εκδόσεις Σπίτι του ποιητή)

Σήπομαι
στα μονοπάτια της μνήμης,
μιας ανάμνησης
πολύ παλιάς,
μιας φενάκης βαθειά βουτηγμένης
στους σκόρπιους βυθούς
ανοίκειας χαράς.

Σε νοσταλγώ
κι ας υποφέρω,
στίγμα ψυχής
που είναι βαρύ,
ζυγό που σηκώνω,
μαράζι π’ αντέχω.

Οικείος της γης ξενιτεμός.

Για στάσου!

Σωπαίνω,
δυνάμεις κραδαίνω,
τα χέρια σηκώνω
ψηλά σε γροθιά.

Παλάμες τεντώνω,
προσεύχομαι μόνο
ν’ αντέχω,
να τρέχω
σε σκοτεινές,
υγρές σπηλιές.

YouTube
Απαγγελία του ποίηματός "Κουράγιο'
που πήρε βραβείο σε διαγωνισμό του
41streetcafe & βρίσκεται στην ομαδική
ποιητική συλλογή 'Η ζωή αλλιώς'

Κουρσεύουν οι μνήμες τη λατρεία του φθαρτού.

Στρέφω τη ρότα της απόδοσης
σε διαχρονικές αξίες και γεγονότα.

Αναζητητής τάσσομαι
στο πλευρό του αδιάφθορου.

Εκεί βρίσκεται η ουσία
της ύπαρξης
και της εξέλιξης.

Τη μνήμη όποιος χάνει
πολιτισμού και ιστορίας,
πέφτει ακυβέρνητο σκαρί
πάνω στ’ άγρια κύματα των καιρών,
καραβοτσακίζεται
πάνω στα βράχια των νεωτερισμών
που επιτάσσουν:
απάρνηση αξιών,
εξίσωση ουσιών
υλικών και πνευματικών.

Η Ιθάκη
οφείλει να παραμείνει
ο πρώτος και στερνός προορισμός,
παρά τα εμπόδια και τις φουρτούνες
που επιφυλάσσει.

Γιατί εκεί βρίσκεται
το απαραίτητο άλας
για τη συνταγή της εξέλιξης.

YouTube
Απαγγελία με αφορμή την εκδήλωση της
ΠΕΛ (Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)
στην έκθεση βιβλίου στο Πεδίον του Άρεως 2024

Απαγγελία - 1ο βίντεο

Απαγγελία - 2ο βίντεο

Σε εκείνους
που πρωταρχικά βιώνουν,
έπειτα διακηρύττουν
και υπερασπίζονται
τα μύχια βάθη
της εγχώριας παράδοσης,
ψιθυρίζοντας στίχους
πονεμένους και λαϊκούς,
διακηρύττοντας σθεναρά
πέρα από τόπο
ή από χρόνο,
αρχές σμιλευμένες
στο στημόνι του χρόνου
και αλήθειες διαχρονικές,
αντιστεκόμενοι
στο φιλύποπτο,
στο φαιδρό βλέμμα
των πλανεμένων,
διαφυλάττοντας
της πατρίδας
τα όσια και ιερά,
φόρος τιμής αξίζει!

Παραδίδουν
τα ηνία του Ελληνισμού,
σε γενεές ερχόμενες,
σαν ύστατοι στυλοβάτες
σε οικοδόμημα γερό.

Ελληνική εφημερίδα - ραδιόφωνο της Φλόριντα
(Greek News And Radio FL)

Ποίηση μάνα τρελή
που πομπεύει,
στον δρόμο οικείας μου γνώσης
που υφαίνει.

Και σκιάζομαι νιώθω,
από επαναλήψεις πορείας σχέσεων
προς τρανούς αποχωρισμούς.

Μα η ψυχή ανυπέρβλητη
τολμά να συνεχίζει,
σαν από τίποτα να σκιάζεται,
το σώμα χαρίζει.

Κι όπως πετάγεται ψηλά
προς το φως
τα πάντα περιβάλλει
με ένδυμα λαμπρό.

Εκείνο της πίστης
που την ελπίδα οδηγεί
κι ακόμη της αιώνιας νιότης
που κάθε λογής
φραγμούς καταργεί.


YouTube
Απαγγελία με αφορμή το αφιέρωμα της
Ένωσης Μεσσήνιων Συγγραφέων στην ΕΡΤ Καλαμάτας
για την ημέρα Ποίησης 2024 (στο 12o λεπτό)

Σαν τους ασκούς του Αιόλου
ανοίγει η ποίηση
τους κρουνούς της έμπνευσης,
και ξεχειλίζουν
τ’ αδιάβατα μονοπάτια του νου
σκέψεις και λόγια και εικόνες.

Απ’ τα ίδια μονοπάτια
πιθανόν με άλλους να διαβείς,
αλλά μονάχα εσύ,
όσα καλύτερα γνωρίζεις,
εκεί όλα θα τα βρεις.

Σε προσμένουν στην πορεία:
η μαγεία και το όνειρο
να τ’ αδράξεις και να τα προσφέρεις.

Σε προσμένει
στο φθάσιμό σου στον προορισμό:
η εσώτερη ικανοποίηση
και η πνευματική ανάταση,
ιδιότητα που πολλοί ξεχνούν,
και ελάχιστοι τελικά
κατορθώνουν ν’ αποκτήσουν,
για να δρέψουν τους καρπούς
της εξέλιξης,
και να γευτούν απ’ αυτούς
μια ανώτερη απολαβή.

YouTube
Απαγγελία με αφορμή την εκδήλωση της
ΠΕΛ (Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)
για την ημέρα Ποίησης 2024

Πασχίζω να ορίσω το χέρι μου
πάνω στο λευκό κενό
και ξεκινά να διαγράφει
την τροχιά
του αεικίνητου.

Διστάζει,
προχωρά
συνεχίζει να κινείται
ως το εμπόδιο
που ξεφεύγει από το χαρτί
απ’ την προκίπτουσα ορμή,
με αφορμή
την παραχώρηση ελευθερίας του λόγου.

Κάπου
το τέλειωμα
στο ολοκλήρωμα
όχι του αμετάβλητα,
ατέρμονα στροβιλιζόμενου
σχήματος,
αλλά στο συμμάζεμα
του περιορισμένου χώρου,
που εγγυάται
την αποποίηση του απροσάρμοστου,
ασύδοτου δικαιώματος ελευθερίας.

Σταματά.

Διστάζει.

Προσθέτει στα όρια,
αναγνωρίσιμα ευανάγνωστα
ή αντιστοιχήσιμα ευνοϊκά
του νου σχήματα.

Έκφραση
που έπεται
από επιστροφή στο πεδίο.

YouTube
Απαγγελία με αφορμή την εκδήλωση της
ΕΕΛ (Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών)
για την ημέρα Ποίησης 2024

Την αγκαλιά σου
μοίρανα εχθές,
και ας ήταν βάγια,
τη νοσταλγία
ενός νέου λυτρωμού
που ξεσηκώνουν.

Ποθώ κοντά σου
τόσα βράδια,
όσα καρδιά
συνάμα και νου
μπορούν ν’ ανταμώσουν.

Ηχητικό
Απαγγελία με αφορμή την ημέρα των
ερωτευμένων 2024 στο WitRadio

Στιλέτο,
στην καρδιά μου,
που καρφώθηκε
κι έμεινε εκεί,
αργά η πληγή να αιμορραγεί,
κι ηδονικά ν’ απολέσει
την αίσθηση του τόπου
και του χρόνου.

Με ξεγέλασε η στιγμή
του αναμενόμενου ενθουσιασμού.

Κι εγκατέλειψα οτιδήποτε
μετέωρο.

Και στύλωσα το βλέμμα
στο σώμα της ψυχής σου.

Έτσι απλά,
όπως σε γνώρισα,
όπως σου δόθηκα.

Ματώθηκα,
μα δε ματαιώθηκα,
γι’ αυτό που πόθησα.

Ανώτερο της ψυχής μου
στοιχείο έγινε,
που καθήλωσε τα σωθικά μου
βορά στο βράχο της αποφοράς,
προκειμένου για τα μάτια
της αιώνιας νιότης,
της καλλιτεχνικής ποίησης,
της αποποίησης τ’ ουδετέρου.

Σκιάχτηκα στο άγγιγμα
του πρώτου ορυμαγδού.

Μα σύντομα συμβιβάστηκα
και γρήγορα συνειδητοποίησα
τη διαφοροποίηση,
την ανωτερότητα,
εκ του προσποιητού,
του φθαρτού.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2023’

Ανάνηψη

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2023’

Αδιαφανής πυρετός
κατέβαλε την ψυχή και το σώμα.

Ελπίδα ύστατη παρέμεινε
το πνεύμα ακμαίο
να περισώσει
απ’ το παρανάλωμα ενός πάθους.

Γέφυρα έριξε
να τραφούν,
να δυναμώσουν
τα κουφάρια
μιας υπαρκτής ζωής,
παρατημένα που είχαν μείνει
σε κενό της μνήμης.

Λογική,
-πυρωμένα βέλη-
που εξακόντιζε
ενάντια σ’ ένα συναίσθημα,
αναγνώριση
που έψαχνε
να τρέφεται,
να τρανώνεται με της αποδοχής το μέλι.

Ψυχή
που έκλαιγε παραπονεμένη
για τον χαμό
μιας ομορφιάς
που εναγώνια αποζητούσε
να αφιχθεί,
και σαν ήρθε
υποταγμένη σε κείνη
την περιζήτητη ισορροπία
απεγνωσμένα ήθελε
να φύγει
για Ηλύσια Πεδία του στεναγμού.

Για άλλους δείκτες
πιο ακραία παραδομένους.

Σε είδα
σε νοστάλγησα,
και πιο πολύ
θέλησα να σ’ σε αγκαλιάσω.

Να σ’ αγγίξω
πέρα ακόμα κι από την ψυχή σου,
που άγγιζα (όπως) πάντα.

Μα έπλεες σε πέλαγα σπαραγμού
που κατέτρωγαν σαδιστικά
την ακοή και την πνοή σου.

Απ’ την άλλη,
κι εγώ προτίμησα
τον σίγουρο δρόμο
να διαβώ
και να προσμένω μονάχα τις μέρες
που θα ’ρθει απόδοση
για όλα εκείνα,
περίτρανα συναγμένα
απ’ τον κουρνιαχτό.

Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας
(31ος τόμος, Εκδόσεις Χ.Πάτση)

Βραδιά
γεμάτη από
μετάξια και σεντέφια,
υποσχέσεις και θεσπέσιες μουσικές.

Κι εσύ μόνος
να χτίζεις παλάτια
στης μοναξιάς σου τις παρυφές.

Να μην αντέχεις
δυο μάτια
σε σπηλιές κρυμμένα
δικές σου, μυστικές.

Τ’ αστέρια κοιτάζεις,
βυθίζεσαι μες στο
σκοτεινό πέπλο τ’ ουρανού.

Θυμάσαι,
δακρύζεις,
νοσταλγίες θερίζεις,
απ’ τ’ ατέρμονο
περβόλι του μυαλού.

Η μοναξιά,
μια νύχτα
αβάσταχτη είναι
με αγρύπνια
ακόμα πιο βαριά.

Σκιές θεριά,
σκέψεις μαχαίρια,
σε μια κοινωνία
που βαδίζει τυφλά.

Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (31ος τόμος, Εκδόσεις Χ.Πάτση)

Ούριος άνεμος η τέχνη
στο παράθυρο της ζωής,
νέους ορίζοντες υπόσχεται
σε λιμένες ανείδωτους κι ανεξερεύνητους,
-ναυάγιο για τους φόβους σου.

Καθρεπτίζεις στων συνειρμών της
τα διάφανα νερά
με ποικίλους ρυθμούς παλλόμενα,
το πρόσωπό σου,
μα και αλήθειες αβάσταχτες,
τυπωμένες ανεξίτηλα
επάνω στο βιβλίο
της ανθρώπινης ιστορίας.

Δύσκολος ο προορισμός,
σπάνιος ο καλός δάσκαλος,
σχεδόν ανύπαρκτος ο άξιος καλλιτέχνης.

Όπου τους συναντήσεις,
μες στο φως της αναζήτησής σου,
στάσου εκστατικά απέναντί τους
με τα μάτια χαμηλά,
τ’ αφτιά προσηλωμένα.

Γιατί ο δρόμος
της βαθύτερης σπουδής
διαβαίνει
μέσα απ’ το στενό μονοπάτι
της συνείδησης,
διαφυλάσσοντας συνάμα
της ελεύθερης φωνής τον ανθό.

Όταν το θησαυροφυλάκιο των ιδεών
γεμίσει απ’ αυτά,
ώρα πια θα είναι
ν’ αποδώσει πλούσιους καρπούς
το δέντρο της έμπνευσης.

Και όσοι καιροφυλακτούν
ωσάν τις νυχτερίδες,
ν’ αρπάξουν
και να βεβηλώσουν
κάθε όμορφο και ζηλευτό,
σκόνη θα γίνουν
εμπρός στην καθαρή του κρίση.

Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (31ος τόμος, Εκδόσεις Χ.Πάτση)

Κάθισα
και σ’ άκουσα
σκυφτέ διαβάτη.

Εσένα, που πάνω στις μνήμες
τυφλωμένος σκοντάφτεις,
σπρώχνεις τον διπλανό
δίχως το βλέμμα,
έστω για λίγο,
σ’ εκείνον να βυθίσεις.

Κι εμπιστεύτηκα
αυτό
που πίστεψες παρόν,
μέσ’ απ’ όσα καλοστολισμένα
δελεαστικά σου παρουσίαζαν
κι άδραξες
απ’ των προσφορών τους το σακούλι.

Γελάστηκα,
μα όχι από καμιά απάτη,
περίτεχνα που μου έπλεξες,
ούτ’ επειδή μια πραγματικότητα
που ήταν οφθαλμαπάτη
κυνηγούσα.

Την έχασα,
εκείνη τη γλυκιά φωνή
που συνεσταλμένα,
συνετά,
μα δυνατά,
την πλήρη αλήθεια
κραύγαζε εντός μου.

Εκείνη
που συνεπαρμένη
με τα μύρια μυστικά
και την τόση μαγεία
σπεύδει να τη μοιραστεί
μ’ ό, τι πολυτιμότερο έχει.

. Ό, τι της γύρισε την πλάτη,
κι απέμεινε
να ψιθυρίζει,
και ν’ αναζητά
όχι τόσο
μια συμφερτή αναγνώριση,
όσο μια ωφέλιμη αναστολή
, ή μια κατά περίπτωση αποδοχή.

Κι έμεινε τέλος
με λιποψυχιά
αποκαμωμένη,
σε μια υγρή βεράντα,
σ’ ένα παραμιλητό
όπου ήταν ο πόνος πυρετός,
σκιά η θλίψη,
επιβεβαίωση η σιωπή.

Μα τα χειρότερα,
δε χτύπησαν σιμά την πόρτα.

Ένας πεζός που θα διαβεί,
ένας τυφλός
που θα σκοντάψει,
εσένα θα προσέξει,
ή μήπως τον καημό σου;

Τότε
στα σκούρα
σφαλιστά πορτοπαράθυρα
θ’ αποζητάς
μια χαραμάδα φως
ελπίδα να σου δώσει,
μα θα ’ναι
όλος ο κόσμος γύρω
σκοτεινός,
και αποπνικτική εντός η ατμόσφαιρα.

Μόνο
όσο ακόμα είναι νωρίς,
διαθέτεις δύναμη
για να φροντίζεις
στο κλειστό δωμάτιο
την υγρασία,
τις σκιές,
και τα φαντάσματα.

Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (31ος τόμος, Εκδόσεις Χ.Πάτση)

Σε κάθε γωνιά ριζωμένη μια ανάμνηση.

Στέκω και αφουγκράζομαι εκστατικά.

Για τα χρόνια μου ψιθυρίζει, που ξεθώριασαν,
για τ’ αντικείμενα, που έμειναν ανέπαφα,
για τους ανθρώπους,
που μια χαρακιά τράβηξαν στην παλάμη μας.

Στη σκεπή, τρίζουν τα κόκαλα της εγκατάλειψης.

Εκεί όπου οι λεπίδες κάποτε
ευγενικά άλεθαν το στάρι,
και το νερό κάθε διαβάτη ξεδιψούσε.

Στο σπίτι, που η ευωδιά έστρωνε
το πέρασμα μυστικής ευωχίας.

Στο κτήμα, που η ευτυχία,
μες στον πικρό ιδρώτα, γινόταν απόκτημα
και το δρεπάνι σάλπιζε,
πάνω από στάχυα χρυσά
το κελάρυσμα μιας νέας χαραυγής.

Στο σχολείο, που το παιχνίδι γινόταν χαμόγελο
για ν’ αγκαλιάσει τις πονεμένες ψυχές.

Εκεί στα χωριά τριζοβολούσε,
πάνω στον δρόμο της αντάμωσης,
η ανάσα της επιστροφής,
η νιόβγαλτη λαχτάρα του οργασμού μιας νιότης.

Τα άγγιξα. Τα είδα όλα πάλι απ’ την αρχή.

Κι ήταν η δίψα μου πιότερη κι από πριν
για να τ’ αδράξω.

Με μια γκλίτσα ραβδοσκόπου
τον θησαυρό τους να σύρω έξω.

Της πλησμονής τη λήθη
ν’ αποσύρω απ’ όλα εκείνα
που συνθέτουν τον ουρανό του αύριο.

Διάκριση τιμητική
στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Δελφών

Για εκείνη
την παλίρροια των αισθήσεων,
που ξεσηκώνει κάθε θυσία
στο βωμό του έρωτα,
με φιλιά και χάδια.

Για εκείνη
την προστασία των όντων,
που επέρχεται στην παρουσία
αφάνταστων κινδύνων,
με φυγή, ή
με ισχυρή άμυνα.

Για εκείνη
την αμέτρητη ομορφιά
του προαιώνιου κόσμου,
που ομολογεί κάθε ύπαρξη
στη σύνθεσή της,
με πολυπλοκότητα, και
με ενδελέχεια.

Για όλα αυτά,
ποιος δημιουργός
και καθοδηγητής;

Για όλα τα υπέροχα,
αγγίζω το υποπόδιο των ποδών σου
Θεέ μου!

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 68

Δημιουργία

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 68

Όσο η ευσέβεια τυλίγεται,
καθώς ο κισσός
γύρω απ’ τις βασανισμένες ψυχές,
όσο το σύμβολο
ή η επιγραφή του σταυρού
γίνεται πανοπλία του αποκαμωμένου,
όσο οι καμπάνες αναγγέλλουν
το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης,
όσο κάθε άγια ή θεϊκή μορφή
υποδηλώνει την παρουσία,
την ευεργεσία της
στα ανομήματα
και τις ασθένειες των κατακειμένων,
φόβος δεν υφίσταται.

Επειδή αυτός γεννιέται
όπου η ελπίδα κι η χαρά
δεν κατέχουν θέσεις αξιοσύνης,
όπου η ευσέβεια κι η πίστη
χωλαίνουν,
όπου κάθε σύμβολο ή συμβολισμός
καθίστανται στοιχεία ρήματος κενά,
όπου άγγελμα μόνο θανάτου
επικρέμεται,
όπου οι ψυχές τις ευεργεσίες της θείας Χάρης λησμονούν.

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 68

Απολωλός φόβος

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 68

Φλογοβόλα σύννεφα
ξεπηδούν εμπρός μου
σ’ ένα μπαλκόνι
άπειρης ομορφιάς,
σ’ έναν πίνακα
δοσμένο με το χέρι
άπειρου κάλλους.

Αναρωτιέμαι τότε
τις περιστάσεις, ή
ίσως και τα κίνητρα
μιας τόσο άφθαστης δημιουργίας.

Μα ο νους σταματά ως εκεί,
γιατί θαμπώνομαι
στη θέα του φωτός
που ξεπηδά διάχυτο
μέσα απ’ το μαρμαρωμένο χέρι
μιας εκστατικής σιωπής.

Κι έτσι πάλι
μπορώ να υμνώ τον δημιουργό
κι έτσι ακόμα
αναζητώ κι επιτυγχάνω
την δημιουργία.

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 67

Ξεχωριστό ηλιοβασίλεμα

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 67

Άγγιξα το άρωμά σου
στο όνειρο,
στον άνεμο.

Πλήρεις οι αισθήσεις
απ’ την ύπαρξή σου,
ακόμη μέσα
απ’ την καθολική απουσία σου.

Κι ας ήταν κοφτερές
οι μνήμες.

Κι ας αντιδρούσε
η συνείδηση.

Κι ας προειδοποιούσε
το βλέμμα,
που πάντα ποθούσε
να πορεύεται μόνο μπροστά.

Βρισκόσουν εκεί.

Εισέβαλλες στο κενό μου.

Έμοιαζε χθες,
όχι το Εσύ,
μα ό,τι τάραζε
τα σωθικά μου.

Νοήθηκα
πως με άδραξε ξανά
μια οφθαλμαπάτη,
ή πως με σκεφτόσουν πάλι χθες
με μια νοσταλγική αγάπη.

Δεν ήθελα,
δεν πίστευα,
δεν άκουγα τ’ αυτιά μου,
ακόμα κι όταν μ’ ανάγκασες
να χάσω την μιλιά μου.

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 67

Άρωμα

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 67

Το πρώτο άγγιγμα
ήταν για αναγνώριση,
το δεύτερο
για υποταγή,
το τρίτο
για παντοτινή αγάπη.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Άγγιγμα

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Με κάθε μολυβιά,
κάθε χαρακιά του ελεύθερου,
ένα αντίο μιας σύμβασης,
ένα ξεφεύγω
από κάθε αύριοτης διαφθοράς.

Θεραπευτική ιδιότητα παραδομένη
στον πανίσχυρο απόηχο
μιας πινελιάς,
απαύγασμα είναι,
ζωή παιδευμένη
μέσα απ' τα γκρίζα
αγάπης θεριά.

Θωρώ τις ποταπότητες
των ερειπίων ποταμών,
συγκαταβατικής σκέψης.

Ρέει χείμαρροςκαι συρφετός
στης ψυχής τα κενά
σκούρα πέπλα,
της μνήμης ο μαρασμός,
του οικείου πόνου
πόθος, στεναγμός.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Έμπνευση ζωγραφική

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Μίλια μακριά,
με τη φωνή της Περσεφόνης,
πασχίζω να σε συναντήσω.

Ακόμη μίλια μακριά,
στέκεις αγέρωχα
στο λύχνο εμπρός του Αιγαίου.

Κι αναπολείς
τις λιγοστές στιγμές
μίζερης χαράς,
που στα μπαλκόνια τρύπωναν
του ονείρου.

Και νοσταλγείς
να γύριζαν οι λίγες μέρες,
που έψαχνες να μυηθείς
σ' εκείνο τον διαρκή ρυθμό
του ωραίου.

Μα έτη φωτός
σε παίρνουν μακριά,
πασχίζεις να έρθεις,
κι όμως σε χάνω.

Δε βρίσκεσαι εδώ,
μα είσαι παντού,
σε ό,τι μοιραστήκαμε ωραίο,
ό,τι για μένα έμοιαζε
πως ήτανε μοιραίο.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Μοιραίο

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Το σώμα στραμμένο
μονάχα στο φως.

Το βλέμμα σκυμμένο
συνέχεια εμπρός.

Το τώρα μου φεύγει.

Το πίσω ξεχνώ.

Μαζί με το σκάρτο, το καλό προσπερνώ.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Εμπρός

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Η ελευθερία βαστά ψηλά
το λάβαρο της νίκης,
κι αν η ψυχή πισωπατά,
η νίκη είναι δική της.

Τα βέλη δε τη σκιάζουνε,
μήτε κι οι καταιγίδες,
τ' ανάστημα κρατά ψηλά,
για όλες τις πατρίδες.

Πατρίδες που χαθήκανε,
νησιά, χώματα άγια,
σαν πολεμά, όλο αψηφά,
δάφνες κι ωραία βάγια.

Ηρώων, μεγάλων μαχητών
τη φλόγα πιότερο ανάβει,
άσβηστη και τηνε κρατά,
θυσία η ψυχή στον Άδη.

Μα με τον πόθο της μαζί
συνέχεια ελπίδα σπέρνει,
κι υπερηφάνεια εθνική,
τον νου του ανθρώπου παίρνει.

Μόνο κατάστηθα χτυπά,
και την καρδιά πυρώνει,
κι όσα ο νους τα αψηφά,
για την ψυχή ξαμώνει.

Κι όμως, κι αν ματώνεται,
και χάνει το κουράγιο,
από τις στάχτες πάλι αναπηδά,
γιατί έχει πίστη κι άγιο.

YouTube
Από την ποιητική της συλλογή
"Οδεύοντας προς το φως"

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 66

Ελευθερία

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 66

Ελευθερία

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2022’

Στη χάση
του πιο απτού,
απλού,
δικού μας παραδείσου,
αναζητούμε άλλον πλαστό,
μυθοποιώντας τα πάντα
στο απατηλό όνειρο
των πιο αχρείων
συναισθηματισμών μας.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Εξαπάτηση

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Παράκαιρο φθινόπωρο.

Ατέλειωτος χειμώνας.

Σιωπηλή άνοιξη.

Τα καλοκαίρια μας καύσωνας
και λίβας άνεμος, κυκλώνας.

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Εποχές

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2021’

Από την αρχαιότητα, οι πόλεμοι των Ελλήνων ήταν αμυντικοί, παρά επιθετικοί-κατακτητικοί. Ακόμη και στην περίπτωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που επιδίωξη ήταν η κατάκτηση, απώτερος στόχος του ήταν η πραγμάτωση ενός ανώτερου ιδεώδους, μιας παγκόσμιας πολιτισμικής ιδέας. Οι αμυντικοί αγώνες των Ελλήνων γίνονταν "Υπέρ βωμών κι εστιών".

Πολλές φορές υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον τόπο τους, όπως συνέβη στην Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Ίμβρο και Τένεδο. Πρώτη τους έγνοια ήταν τότε να πάρουν μαζί τους τα εικονίσματα των συλημένων εκκλησιών, κι έπειτα τα υπάρχοντά τους. Αγωνίζονταν για ό,τι ιερό είχαν.

Ακόμη πίστευαν ότι ήταν αυτόχθονες, δηλαδή ότι κατοικούσαν εξαρχής στην πατρίδα. Γι' αυτό κι αγωνίζονταν για να την διατηρήσουν. Υπερασπίζονταν λοιπόν τα ιερά, αλλά και την πατρίδα και τα σπίτια τους, στων οποίων το κέντρο κατά την αρχαιότητα έκαιγε -για προστασία- άσβεστη φωτιά υπέρ της θεάς Εστίας.

Εφόσον λοιπόν οι Έλληνες πολεμούσαν για ανώτερα ιδανικά, δίκαια έμεινε στην ιστορία το ρητό που θυμίζει τους ιερούς τους αγώνες: "Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες". Στο έργο μου αυτό, ο Σταυρός αποτελεί το σύμβολο του αγώνα υπέρ βωμών, κι η Σημαία το σύμβολο του αγώνα υπέρ εστιών. Αυτά τα δυο με οδηγό το φως οδηγούν στην Ελευθερία.

Δημοσίευση στο περιοδικό Δευκαλίων
- Τεύχος 66 (συνοδευόμενο από το ομώνυμο έργο)

Υπέρ βωμών κι εστιών

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 66
(συνοδευόμενο από το ομώνυμο έργο)

Σ’ αυτή τη γη,
τη ποτισμένη
μ’ αίμα αθώων ηρώων,
εκεί όπου,
κάποτε,
μπορούσες ν’ ακούς, ξέγνοιαστα,
το κελάρυσμα στο ρυάκι,
το κελάηδημα ενός πουλιού,
ενώ, τώρα πια,
διαβαίνουν
θλιβερές, και
θλιμμένες υπάρξεις,
ακόμα,
πάλλεται
η σπίθα της πίστης,
πασχίζει
η φωνή της αλήθειας,
επιβιώνει
η αγιοσύνη του πνεύματος,
αναρριχάται,
απ’ τη σκιά,
η πνοή της ευσέβειας.

Αγιασμένα χώματα!

Πάντα,
υποβόσκει
η ελπίδα,
λουλουδιάζει
ο παγωμένος χειμώνας,
άνοιξη ευωδιάζει
τα πονεμένα πνεύματα
των χαμένων,
των θυσιασμένων.

Ηχητικό
Απαγγελία με αφορμή την παγκόσμια ημέρα
ποίησης 2021 στο WitRadio

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2022’

Ευωδιά από Ελλάδα

Δημοσίευση στο περιοδικό
‘Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2022’

Σαν μια φλέβα
πάλλεται αδιάκοπα η ζωή.

Πασχίζει,
βαστώντας την πνοή της,
με το φως να ενωθεί,
μ’ αυτό να λούζεται.

Περίτρανα εκδηλώνεται
ο κραδασμός της
και σε στιγμές ευαρέσκειας
και σε άλλες αγωνίας,
με αλαλαγμούς πανηγυρικούς,
με ιαχές πολεμικές,
ακόμα και τον θάνατο
που τρέπουν σε φυγή.

Οσάκις ασταμάτητα
κι αν πάλλεται ο σφυγμός της,
έχει διαρκή απαίτηση
από θροφή οξυγόνου:
από όμορφες στιγμές,
καλές θυσίες,
πίστη σ’ υπεραξίες.

Ειδάλλως,
κι έτσι ακμαία,
που μοιάζει,
και δυνατή,
θα πάψει να βρυχάται,
όπως θεριό που απειλεί,
θα ’ναι θηρίο που επαιτεί,
χειρότερα που ψυχομαχεί.

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 59

Φλέβα η ζωή

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 59

Του Πόντου η ψυχή ψηλά πετά
σαν αϊτός μ’ επιβλητικά φτερά,
ακόμη κι αν μεσ’ τη καρδιά,
δέχτηκε της πατρίδας πικρή μαχαιριά.

Τον πόνο αψηφά
και μεσ’ τη χαρά
το μεράκι του σπέρνει,
ευτυχία σκορπά.

Εργάτης δεινός,
ψυχή όλο φως,
σε αιώνιες αξίες
πολεμιστής τρανός, ειρηνικός.

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 60 & 67

Η ψυχή του Πόντου

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 60 & 67

Άνθη της προσμονής
οι ματιές σου,
που αχόρταγα επάνω στην γη
ριζώνουν.

Να συλλέξεις ποθείς
νάματα και κράματα
πρωτόγνωρα
απ’ της ζωής την κρήνη.

Απόσταγμα πολύτιμο
για κάθε μορφής εμπειρία σου,
αλλά κι έμπνευση,
κρυφά και μ’ ιερατικό ζήλο,
που προσεγγίζεις
και προσκομίζεις
στο σκοτεινό,
σιωπηρό εργαστήριο σου:
Εκεί όπου το φως γεννάς
και την θεία μετάληψη.

Εκεί απ’ όπου για λίγο μονάχα
απέχεις,
για να κερδίσεις
κι έπειτα να ενσαρκώσεις πάλι
την αδιάβλητη αξία της ησυχίας.

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 59

Βυθίζοντας το βλέμμα

Δημοσίευση στο περιοδικό
Δευκαλίων - Τεύχος 59