Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Μαζί με κάθε ηλιοβασίλεμα
η καθήλωση,
όχι παρελθόντος
αλλά κριτικής.
Φταίει η μελαγχολία
που αναδίδει
η απώλεια και
η τελευταία φλόγα της ημέρας
που αργοσβήνει;
Φταίει η νότα της δημιουργίας,
που ξεχύνει μαγευτικές αποχρώσεις
επάνω στον καμβά
της αντίληψης του κόσμου;
Εκεί
όπου σταματάει ο νους,
εκεί και
αφίχθη το θαύμα.
Εκεί
αφυπνίζεται κι η συνείδηση
που γοργοπόδαρα στέκει,
συσχετίζοντας το θαύμα
με τις άπειρες χρονικές ευκαιρίες,
αυτές που δόθηκαν
και δίνονται απλόχερα
στην ζωή καθενός.
Τότε
γεμίζει με θλίψη
το βλέμμα,
όταν αναγνωρίζεται βεβαρημένο
το ιστορικό μας.
Μα και έτσι μόνο
μεσ’ από τις τόσες ευκαιρίες,
τίθενται κάποια όρια,
εξισορροπείται η ανάληψη
από τις τράπεζες της ζωής
με την απόδοση,
ένδειξη ευγνωμοσύνης
και αξιοποίησης,
εξυψώνοντας έτσι τελεολογικά
την ύπαρξη αυτού του κόσμου.
- Βίντεο της παρουσίασης
Ποιήματα που αναφέρονται σε έργα
Τα κάθε παρακάτω ποίημα αναφέρεται και αντιστοιχεί σε κάποιο ζωγραφικό έργο της έκθεσης.
Αύρα ηλιοβασιλέματος
Επαίτης
Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Έβγαινα σαν επαίτης,
και ζητιάνευα
για την παραμελημένη μου ψυχή.
Έλαιο και ψωμί
η βασική,
η απαραίτητη τροφή.
Συν τω οίνω
συγκαλούν το συμπόσιο.
Και ξάφνου
μένω έξω
του κοιτώνος της απαρτίας.
Αναμετρώ
το πρότερο ανάστημα
που μου εξέπεσε.
Αναλογίζομαι
την πικρή αμαρτία
που με λιποψύχησε.
Επαίτης
της αληθινής ζωής
μένω πια
κι ερευνητής,
σ’ ένα δωμάτιο,
της μυστικής εξόδου,
καρπευτής
της καταλληλότερης εισόδου.
Πέρασμα
στενό,
μυσταγωγικό
από τους αγωγούς της αρτιότητας.
Ουσίες
Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Τον κοιτούσα.
Γελούσα αμήχανα.
Δεν πίστευα στα μάτια μου
στη θέα
ενός στιλέτου,
ενός φονικού εργαλείου
που γυάλιζε
κάτω απ’ το φρέσκο ήλιο
της ημέρας.
Αυτόν
που ανατέλλει
έτσι και αλλιώς,
κάνοντας παρασπονδίες
μ’ έναν ήλιο
που είχε χαθεί
απ’ το βλέμμα του.
Και όμως,
στεκόταν και
με κοίταζε,
με άδειο βλέμμα
αλλά πολλά υποσχόμενο.
Εκστόμιζε λόγια επιπόλαια,
αλλά δηλωτικά
της γυμνής αλήθειας,
όχι κάποιου ζήλου για ζωή,
αλλά του θανάτου.
Εκείνου όμως
που δε γίνεται αισθητός
παρά μόνο στο τέλος,
στην ολοκλήρωση
μιας χαμένης πορείας.
Εκεί
στέκουμε έκθαμβοι
εμπρός στο μυστήριό του
και όχι της ζωής,
ούτε προτού αιφνιδιαστικά
πεταχτεί μπροστά μας.
Ανέλιξη
"Πορεία προς την εξέλιξη"
Από την ποιητική μου συλλογή
"Στροβιλισμοί"
Στάλα τη στάλα
ο χρόνος ποτίζει την ψυχή
με όνειρα και προσδοκίες,
επιτυχίες ή αποτυχίες,
πόνους και θεραπείες.
Bήμα, βήμα
το μονοπάτι ο άνθρωπος διαβαίνει
μέσ’ απ’ την ανέλιξη
της σκέψης, της αντίληψης,
της φαντασίας, της νόησης.
Μία, μία
εμπειρίες προσθέτει η γνώση,
τροφοδότης για το καλύτερο,
ανατροπέας για το αυθόρμητο,
και την έμπνευση,
για την φαντασία,
και τη δημιουργικότητα.
Σιγά, σιγά
αλλάζουν οι επιθυμίες
και οι πόθοι
σβήνουν ή αναζωπυρώνονται.
Θαύματα πλάθονται
της φύσης,
κι αφήνουν άφωνο, εκστατικό
κάθε θνητό.
Λίγο, λίγο
ο θάνατος τη ζωή προσεγγίζει,
όταν τελειώνει ένας κύκλος
ή και παράκαιρα,
όταν ξεκινά ένας νέος,
επισφραγίζοντας
μια αέναη αναγέννηση.
Γυναίκες της στιγμής
"Στροβιλισμοί"
Στους λασπωμένους δρόμους
που τριγυρνάς,
πολύτιμα κομμάτια
απ’ την ψυχή σου αφήνεις.
Στιγμές μοναδικές
ποδοπατάς,
την πόρτα της ζωής
πίσω σου κλείνεις
και προσπερνάς.